یک عدد تبر برداشتم ایـــــــــــــــــــــــن هوا و دارم باهاش محکم می زنم به تنه ی این جوونه ی کوچیک و فسقلی که یه مدته یه گوشه ی ذهنم سبز شده. ساقه اش انقدر ظریفه که آدم وقتی از دور نگاهش می کنه گمان می کنه که با یه نسیم صبحگاهی از ریشه در میاد.ولی اینطوری نیست ! میشه روزها رهاش کرد و بهش آب نداد و خاکش رو عوض نکرد و به ظاهر فراموشش کرد به خیال اینکه خشک میشه و از بین می ره. ولی به طرز مسخره ای وقتی بر می گردی می بینی مثه روز اولش سر جاشه ! با طراوت و سبز و سر حال .تازه دقت که بکنی می فهمی یه کم هم قد کشیده و چند تا شاخه ی کوچک هم از تنه اش جوونه زده !
آره ! انگار تمام عزمش رو جزم کرده که اینقدر بزرگ شه و شاخ و برگ در بیاره که دیگه این گوشه ی ذهنم جا نشه و بعدش ... بعدش هم لابد می خواد میوه بده و وقتی شاخه هاش سنگین شدن ،میوه های رسیده اش می ریزن کف ذهنم و هیچ کسی هم نیست که جمعشون کنه و حتمن جذب خاک ذهنم میشن ویه مدت بعد یه دنیا از همین درخت این بالا در میاد و ... و شاید وقتی دیگه این بالا جایی نموند قلبم رو هم هدف قرار بده و ....
نه ! این جوونه نباید اینجا بمونه ! می فهمی ؟ نباید بزرگ شه ! این جوونه به اینجا تعلق نداره ! منو اشتباهی گرفته ! شاید یه باد عصرگاهی که راه خودش رو گم کرده بوده و باید تخم این گیاه لجوج رو می برده به یه جای دیگه اشتباهی گذاشتتش اینجا !حقش نیست که توی جایی رشد کنه که بهش تعلق نداره ! این درست نیست ...
این جوونه که گناهی نداره ... گم شده ! مثه خود من ... نمی دونه اگه اینجا بمونه چقدر به همه سخت می گذره !
باید بره ! باید ... نباشه ...
با قدرت تمام تبر رو بالا می برم و بازم محکم می زنم به ساقه ی ظریفش ...یه کم ترک بر می داره ولی سر جاش می مونه ! مثه روزای قبل !... حتمن اگه فردا بیام سراغش می بینم دوباره جای این ترک کوچیک هم نیست !
تازه من یه دوست دارم که اینطور گیاها رو خوب میشناسه ! بهم میگه فایده نداره ... میگه ساقه اش رو هم قطع کنی با ریشه اش چی کار می کنی؟ بازم در می آد... میگه ممکنه دیر شده باشه و ریشه اش بیشتر از اون چیزی که فکر می کنی نفوذ کرده باشه ... شاید حس نمی کنی ولی تا نزدیکای قلبت رفته پایین ! ...
من میگم نه !... امکان نداره ! حتی اگه درست هم باشه ، من نمی ذارم بیشتر پیش بره ... من جلوشو می گیرم ! حتی به قیمت اینکه از این بالا تا قلبم رو سم بریزم و تبر بزنم و بسوزونم....
