آدم یه لحظه توی فکرش ... قشنگ لمس می کنه که زندگی چقدر کوتاهه و چقدر بی ارزش! اونقدر کوتاه که :
فرقی نمی کنه بشینی واسه امتحان بخونی یا بی خیال نمره شی و بری کوه ، دشت ، کویر...
فرقی نمی کنه کاری کنی که دیگران ازت انتظار دارن یا اینکه یه دیوونه ای بشی که دومی نداره...
فرقی نمی کنه بشینی این پست رو بنویسی یا درس زبانهای برنامه نویسی بخونی ...
در نهایت فرقی نمی کنه یه آدم سربه زیر محتاط نمونه بمیری یا یه آدمی که اونطوری که می خواسته زندگی کرده!


مهم اینه که همیشه با خودت بتونی کنار بیای و آرامش داشته باشی!

می دونی که فرقی نمی کنه ... می دونی آخرش چیه... می دونی که همه هم اینو عمیقن درک می کنن...
ولی بازم به فاصله یه ثانیه از این فهم لحظه ای که داشتی ، زندانی میلیونها فکر و هنجار و ... می شی.
چرا اونطوری که می خوای نیستی؟
می دونی اونطوری که می خوای نیستی .... هیچکس نیست!...
زندگی اینطوری شده و همه زندانی افکار و ارزشهای موهومی شدیم که در واقع"هیچ"اند... هیچ ...

کتابهای پائولو کوئیلو رو به سه دلیل دوست دارم :
-همیشه بعد از خوندنشون یه چیزی یاد گرفتم ، یه احساس جدید رو تجربه کردم .
- هر وقت کتاب تموم میشه حس می کنم از یه سفر برگشتم ! احساس خیلی خوبیه..
- نسبت به نشانه ها حساستر شدم.

کتاب " زهیر" رو بخونید.
دوستش داشتم.

یه ضرب المثل قدیمی هست که می گه : شنیدن کی بُود مانند دیدن ؟
ورژن جدیدش باید این باشه : دیدن کی بُود مانند "دیدن"

دیدن اول اینه که بشینی توی خونه پشت کامپیوتر و یه سری عکس ببینی که دارن مردم رو با باتوم و مشت و لگد می زنن ... دیدن دوم اینه که بری بیرون ببینی چه خبره و جلوی روت یه سری موجود که حتی حیوون هم زیاده خطابشون کنیم یه آدم بی گناه رو بگیرن و پیرهنش رو پاره کنن و انقدر با باتوم بزننش ... انقدر بزننش که همه جای تنش قرمز و کبود شه ...

آره ! دیدن یعنی این ! اینروزا دیگه دیدن هم با دیدن فرق داره ...
اونقدر فرق داره که می تونه ذهنت رو مچاله کنه ... می تونه چند ساعت پی در پی یه فیلم کوتاه رو هی برات پخش کنه و تو هی از خودت بپرسی ، چطور می تونن ... چطور می تونن؟؟ ...........
جنایت می کنن و بعد میرن با خیال راحت ناهار می خورن و می گن و می خندن و بعد دوباره به صف می شن و از جلو نظام می گن و برای امام زمانشون صلوات و درود می فرستن و بعد دوباره ... دوباره می رن ...... ! ...

پ.ن 1: استراحتگاهشون امروز پشت خونه ی ما بود ...صبح با صدای زنده باد رهبرشون بیدار شدم ... همون موقع همه ی بدنم به لرزه افتاد ...من مسلمون نیستم ! ولی اگه این اسمش وارونه شدن اسلام نیست ، پس چی هست ؟ ....

پ.ن 2 : بین این افراد پسر بچه های 12- 13 ساله هم بودن که بهشون باتوم داده بودن و با یه غرور خاص و تهدید آمیزی باتوم رو توی دستشون می چرخوندن و منتظر بودن تا یکی چپ نگاه کنه تا وارد "بازی" بشن!
این دومین صحنه ی دردناک امروز بود...

می دونم می خوام بنویسم ! می دونم پشت این پنهان کاری کشنده ای که نیمی از وجودم انتخاب کرده و نیمه ی دیگه ازش فراریه یه دنیای آشوب زده است.
کشوری شدم که دو تا پادشاه داره!
یک پادشاه که می خواد سکون و آرامش رو بر وجودم حاکم کنه ، می خواد منو رها کنه از هر چی که باعث تشویشمه و این کار رو به هر قیمتی می خواد انجام بده ! می خواد اطرافیانش رو برنجونه ، می خواد قسمتهایی از گذشته رو پاک کنه ! می خواد به سرزمینهای مجاور حمله کنه ، ...

یک پادشاه هم می خواد همه چیز همینطور که هست بمونه ! با کمترین تغییر ممکن ... می خواد همینطور چنگ بندازه به گذشته و حال!
می خواد آینده رو یه جایی از مملکتش مخفی کنه که دست کسی بهش نرسه ...

من چی می خوام ؟ من هر دو رو می خوام ! می خوام گذشته ام رو حفظ کنم ! می خوام با خودم کنار بیام ! می خوام به آرامش برسم ! می خوام آزاد باشم ! من آینده ام رو می خوام ...حالم رو می خوام ... حتی گاهی،فقط گاهی ، تویی که می تونی باشی رو می خوام!! ....

اما تا کی می تونم دو نیمه بمونم ؟ خیلی زود یه پادشاه نیمه ی دیگه رو هم تصرف می کنه ! و من می دونم قراره کدومشون این کار رو بکنه ... و همین منو می ترسونه ! همین باعث می شه بخوام بنویسم .... همین باعث می شه بخوام خدا به تصوراتی که ازش داشتم برگرده و منو نجات بده ...

شاید اشتباه می کنم ! ولی الآن حرفی و حسی جز این ندارم.
و اینجا هم مال پنهانی ترین و لحظه ای ترین افکارمه ...